Bi sana bi bana …
Bana çokça sorulan sorulardan biri de, müşterek çocuğun birden fazla olması halinde boşanma davasında mahkemenin çocuklardan birini anneye diğerini babaya mı bırakacağı. Bunu soranlarla bu sorularının nedenini, neden böyle düşündüklerini, bu sorunun akıllarına nereden geldiğini konuşuyorum.
Bazıları bunun nedenini ekonomik sebeplerle temellendiriyorlar: Kardeşleri ayrı ayrı verirse mahkeme, çocuğun masrafları paylaşılmış olacak, böylelikle her bir çocuğa daha fazla imkan sağlanmış olacak.
Bazıları bunun nedenini çocuğun bakım zorluğuna getiriyor. “Bir çocuk bir dert, iki çocuk dört dert vallahi avukat bey” diyorlar.
Bazıları ise örneğin kız çocuğun anneye, erkek çocuğun babaya bırakılması gerektiği düşüncesindeler. Çocuğun cinsiyetinin velayetin bırakılacağı ebeveynin tayininde önemli olduğu görüşündeler. Örneğin babalar, eşlerinin yeniden evlenebileceğini düşünerek kız çocuklarının velayetinin anneye bırakılmasına tamamen karşı çıkıyorlar.
Geri kalan kısım ise, bu şekilde iki eşin de analık-babalık duygusunu tatmin edebileceğini düşünüyorlar.
Bence, bu konularda genel geçer bir kural olamaz, yani herkesin doğrusu farklı olabilir, konuştukça farklı farklı daha uç örnekler de ortaya çıkabilir. Tabi, bir hukukçu olarak bizi ilgilendiren kanunlar ne diyor, bu kanunların uygulanış şeklini belirleyen Yargıtay ne diyor ona bakmamız lazım: İncelediğim kararda, anne evi terk etmiş; annenin evi terketmesinden sonra çocukların bakımını baba üstlenmiş, çocuklar babanın yanında kalmış. Buna karşın mahkeme çocuklardan birinin velayetini babaya diğerinin velayetini ise anneye bırakmış. Dosyanın temyizen önüne geldiği Yargıtay 2. Hukuk Dairesi ise velayetin bu şekilde bölünmesinin çocukların fikri ve ruhi gelişimleri için yararlı olmadığını belirterek kararı bozmuş. Acaba, velayeti bu şekilde paylaştıran hakim neyi düşünüyordu, yukarıdaki fikirlerin hangisine yakın duruyordu, yoksa başka bir fikri mi vardı? Hakimlerin kararlarıyla konuşmasının zamanı gelmedi mi hala?
( Karar için bkz: YARGITAY 2. HUKUK DAİRESİ E. 2011/10552 K. 2012/18429 T. 3.7.2012)
